Veronique Sillé

“Ik wist al op de middelbare school dat ik rechten ging studeren in Nederland. Toen ik klein was heb ik een soort reclame op tv gezien over verschillende beroepen en sindsdien wist ik: Ik ga rechter worden. Al van jongs af aan nam ik de leidersrol op me, als er bijvoorbeeld een groep gevormd moest worden op school of bij bepaalde opdrachten op de padvinderij. Dit ging gepaard met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Rechters hebben ook veel verantwoordelijkheid. Naarmate ik meer leer, zie ik wat rechten allemaal inhoudt en ik vind het gewoon geweldig.

Ik dacht altijd dat de universiteit iets heel groots was en dat je als nummer werd behandeld, maar op de Maastricht University is alles heel persoonlijk. De drempel naar de professoren en andere medewerkers is heel laag. Dat was fijn toen ik in het begin moeite had met het verstaan van het Nederlands dat hier wordt gesproken. Ik wist bijvoorbeeld ook niet waarop ik moest letten toen ik mijn eerste jas ging kopen. Vooral in het eerste jaar heb ik heel veel vragen gesteld. Ook over hoe ik moest studeren: eerst dacht ik alles wat ik las te moeten onthouden. Mijn studieadviseur gaf me tips voor hoe ik hoofd- en bijzaken kon scheiden en bijvoorbeeld kon studeren aan de hand van oude tentamens.

Omdat ik zelf zoveel vragen had toen ik begon, vind ik het heel belangrijk om tijdens voorlichtingsactiviteiten voor middelbare scholieren zo concreet mogelijk te zijn. Hoe vind je bijvoorbeeld een kamer? Ik zeg niet alleen: ga naar die website, maar ik vertel ook dat je inschrijfgeld moet betalen, waarop je moet letten en dat je bijvoorbeeld een afspraak kunt maken met een eerdere huurder van de kamer of studio. Ik ben gewoon heel eerlijk tegen ze. Veertig uur studielast per week? Ik liet in het begin alles op het laatste aankomen tot ik zeven dagen aan een stuk moest doorwerken om een vak nog te halen. Zo gaat het in de werkelijkheid soms. Van mijn fouten heb ik dus ook zeker geleerd.

Maastricht is een leuke stad, de mensen zijn aardig en het is knus. Ik woon in een studio in een heel rustige buurt. Ik heb dus mijn eigen badkamer en keuken, want ik ben gesteld op mijn privacy. Omdat mijn studio buiten het centrum ligt, valt de prijs mee voor een studio van dertig vierkante meter. Het eerste jaar ging ik met de fiets, maar dat is niet mijn ding. Nu ga ik lekker met de bus.

Mijn motto is: waar een wil is is een weg. Ik ga rechter worden, al is de weg nog lang. En ik wil teruggaan naar Curaçao, want er zijn niet zoveel jonge Curaçaose rechters. Mensen zeggen: ‘Rechter, dat is wel heel moeilijk, dat word je niet zomaar’. Maar ik wil gewoon laten zien dat het wel kan.”